Jak na drugi dzień tygodnia przystało poznajemy dziś życiorys kolejnego świętego. Julia Ledóchowska rodzi się w 1865 w Austrii, ale jej tata w 1883 wraca wraz z rodziną na ziemie polskie i kupuje dworek w Lipnicy Murowanej, niedaleko Krakowa. W 1886 Julia wstępuje do klasztoru Urszulanek w Krakowie. Po nowicjacie Julia składa śluby zakonne i otrzymuje imię s. Maria Urszula od Jezusa. Pracuje jako nauczycielka i wychowawczyni w szkole prowadzonej przez siostry Urszulanki. Bierze też lekcje malarstwa i ozdabia klasztorną kaplicę malowidłami ściennymi i obrazami. W 1904 roku zostaje wybrana przełożoną klasztoru krakowskiego. Na początku XX w wyjeżdża do Petersburga, aby objąć kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim gimnazjum parafii św. Katarzyny. Siostry noszą strój świecki, ponieważ w imperium rosyjskim życie zakonne jest zakazane. Matka Urszula szybko znajduje drogę do serc i umysłów dziewcząt. Uczy się języka rosyjskiego i zdaje egzamin państwowy, aby móc prowadzić lekcje języka francuskiego. Wspólnota sióstr powiększa się. W 1908 roku mała filia klasztoru krakowskiego staje się autonomicznym domem urszulanek z własnym nowicjatem, a matka Urszula jego przełożoną. W 1910 nad Zatoką Fińską powstaje dom dla wspólnoty, zwany po fińsku Gwiazda Morza oraz gimnazjum z internatem dla dziewcząt. Matka Urszula, przynaglona miłością Chrystusa, nawiązuje szybko kontakt z miejscową ludnością protestancką, a katolicka kaplica domu staje się miejscem modlitwy również dla Finów – w ich własnym języku. Wybuch wojny w 1914 roku powoduje wydalenie matki Urszuli, jako obywatelki austriackiej, z Rosji. Wyjeżdża do Szwecji, a następnie do Danii. Organizuje szkołę języków dla skandynawskich dziewcząt, potem m.in. ochronkę dla sierot po polskich emigrantach. Jednocześnie uczestniczy aktywnie w życiu katolickiej diaspory w Skandynawii. Podejmuje współpracę z Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza. Poprzez akcję odczytową kształtuje wrażliwość społeczeństw skandynawskich na sprawę niepodległości Polski. Uczy się języków skandynawskich, aby lepiej dotrzeć do słuchaczy. W 1918 roku Polska odzyskuje niepodległość. Matka myśli o powrocie ze swoją wspólnotą do kraju. W 1920 roku, dzięki ofiarności norweskiego konsula zostaje kupiony majątek w Pniewach. Tu osiedla się petersburska wspólnota urszulanek po kilkuletniej wędrówce. Powstaje pierwszy dom szarych urszulanek, dom macierzysty. Wkrótce potem Stolica Apostolska daje pozwolenie na przekształcenie wspólnoty klasztoru petersburskiego w apostolskie Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego. Zgromadzenie szybko się rozwija. Powstają domy i dzieła w Polsce i na Kresach Wschodnich, od 1928 we Włoszech, od 1930 we Francji. Urszula formuje siostry do umiłowania Boga ponad wszystko, pragnąc, aby żyły w prostocie, były pokorne, a równocześnie pełne poświęcenia i twórcze w służbie innym, zwłaszcza dzieciom i młodzieży. Uśmiech, pogodę ducha i dobroć uważała za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem. Spala się miłością do Jezusa Chrystusa i ta miłość pozwala jej kochać każdego człowieka, bez względu na wyznanie, przekonania, pozycję. Matka Urszula umiera 29 maja 1939 w Rzymie w opinii świętości. 20 czerwca 1983 w Poznaniu Jan Paweł II beatyfikuje matkę Urszulę. W 1989 zachowane od zniszczenia ciało bł. Urszuli zostaje przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego. W 2002 roku kończy się proces kanonizacyjny, a 18 maja 2003 w Rzymie Ojciec Święty Jan Paweł II kanonizuje matkę Urszulę Ledóchowską. W dniu 5 marca 2009 roku Senat Rzeczypospolitej Polski podjął uchwałę w sprawie uczczenia 70. rocznicy śmierci świętej Urszuli Ledóchowskiej i uznania jej za wzór patriotki. Liturgiczne wspomnienie św. Urszuli przypada 29 maja.
Święta Urszula bardzo kochała dzieci i młodzież. Zajmowała się nimi, chciała, by wyrośli na mądrych ludzi, dla których Pan Bóg będzie najważniejszy w życiu. Aby dotrzeć do dzieci w różnych zakątkach Polski, wydawała dla nich czasopisma, a także książki. Czasopisma były związane z Krucjatą Eucharystyczną, organizacją dziecięcą, którą św. Urszula sprowadziła z Francji do Polski. Obecnie ta organizacja nosi nazwę ERM – Eucharystyczny Ruch Młodych. Do czasopism św. Urszula pisała opowieści w odcinkach Jedna z nich „Wspomnienia Dzikusa” to pamiętnik Marysi – dziewczynki, która jak zapewne większość dzieci lubi bawić się, szaleć, wymyślać psikusy dla swojego rodzeństwa. Ze względu na jej żywy charakter rodzice nazywają ją „Dzikuską”. W pamiętniku opisuje swoje życie pełne przygód – z młodszym rodzeństwem, w szkole, pisze o tym, jak uczy się kochać Jezusa i Maryję, jak być dobrym dla innych. Święta matka Urszula dobrze wiedziała, że każdy z nas ma w sobie takiego „dzikusa”. Zresztą sama kiedyś powiedziała o sobie: Aż do szesnastego roku życia byłam rozpuszczonym łobuziakiem, wdrapywałam się na wszystkie drzewa, nie tylko w ogrodzie, ale nawet na spacerach szalałam jak głupia. Taka była w dzieciństwie, a jednak została świętą! Tak to możliwe, do tego wszyscy zostaliśmy powołani !
https://www.youtube.com/watch?v=7jv-pgleMic&list=PLgMkq8FEUUnjo2lyLW2Is22PRlqOp41l9
