Maluchy po zupie śpią smacznie, a my dalej poznajemy ciekawe rzeczy. W popołudniowe przedszkolne poniedziałki dowiadujemy się o tym, że każdy z nas może zostać świętym wtedy kiedy Pani Ania opowiada nam o ich życiu. Dziś przyszła kolej na dziewczynkę którą ze względu na swą urodę i delikatną cerę nazwano Różą. Pochodziła ona z stolicy Peru Limy. Od młodości odznaczała się głęboką wiarą i pobożnością. Rodzice chcieli ją wydać za bogatego człowieka. Róża jednak dość wcześnie postanowiła, że będzie starała się całkowicie przypodobać Chrystusowi i dlatego przygotowywała się do życia pełnego wyrzeczeń i modlitwy. W wieku 20 lat wstąpiła do Trzeciego Zakonu św. Dominika i pozostawała w domu rodzinnym. Zwiększyła swoje posty i umartwienia, modlitwy, czuwania, surowe pokuty i wyrzeczenia. Wiele osób zaczęło ją uważać za nienormalną. Róża żyła niezwykle surowo. Przez cały Wielki Post nie jadła nawet chleba, tylko pięć pestek cytryny na dzień. Znosiła wiele cierpień, różne choroby, obelgi i oszczerstwa ze strony otoczenia. Ona jednak błagała o miłosierdzie Boga dla grzeszników i łaskę przebaczenia. Praktykowała najrozmaitsze pokuty i umartwienia, wcierała sobie papryczki chilly w policzki, chcą w ten sposób pozbyć się swojego ładnego wyglądu. Za patronkę swoich dążeń do świętości obrała sobie św. Katarzynę Sieneńską, również dominikańską tercjarkę. Zgłębiała tajemnicę jej życia i świętości, na niej wzorowała swoją miłość do Boga. Zmarła w wieku 31 lat, 24.08.1617 roku. Sława jej świętości była tak wielka, że dominikanie pochowali jej ciało najpierw w krużganku klasztornym, a dwa lata później w swoim kościele w kaplicy św. Katarzyny ze Sieny w Limie. Wraz z jej ciałem zamknięto niektóre jej pisma i próby rysunku, które odnaleziono w 1923 roku. W grono błogosławionych wstąpiła w roku 1668 roku i wtedy ogłoszoną ją patronką Ameryki Południowej. W 1670 roku stała się także patronką Filipin i Antyli. W trzy lata po jej beatyfikacji nastąpiła jej kanonizacja i została zaliczona w poczet świętych w 1671 roku.
