Podczas poniedziałkowego popołudnia poznaliśmy życiorys kolejnego świętego. Dzisiaj był to Brat Albert Chmielowski. Adam Bernard Hilary Chmielowski przyszedł na świat niedaleko Krakowa 20 sierpnia 1845 roku. Uczył się w Szkole Rolniczo – Leśnej w Puławach. Był ciężko ranny jako uczestnik powstania styczniowego. Następnie emigrował do Paryża, gdzie studiował malarstwo. Wstąpił na krótko do jezuitów, potem przystąpił do tercjarzy św. Franciszka. Szukał swojego powołania i drogi jaką przeznaczył dla niego Pan Bóg. Zaangażował się w pomoc dla ludności wiejskiej. Ostatecznie znalazł się w Krakowie, w którym to poświęcał się na rzecz bezdomnych i opuszczonych. Habit przywdział w roku 1887, składając śluby zakonne jako Albert. Dał początek nowemu kierunkowi zakonnemu, założył bowiem zgromadzenie Braci Albertynów i Sióstr Albertynek. Poświęcał się w pracy dla inwalidów, sierot, schorowanych i nieuleczalnie chorych – pomagał wszystkim. Tymczasem sam bardzo chorował, doznając wielkiego cierpienia, które przyjmował z pokorą. Zakładał domy dla sierot, kalek, starców i nieuleczalnie chorych. Pomagał bezrobotnym organizując dla nich pracę. Słynne są słowa Brata Alberta, że „trzeba każdemu dać jeść, bezdomnemu miejsce, a nagiemu odzież, bez dachu i kawałka chleba może on już tylko kraść albo żebrać dla utrzymania życia”. Schorowany brat Albert, „brat opuchlaków” jak go nazywano, zmarł 25 grudnia 1916 r. w Krakowie. W 1938 r. prezydent Polski Ignacy Mościcki nadał mu pośmiertnie Wielką Wstęgę Orderu Polonia Restituta za wybitne zasługi w działalności niepodległościowej i na polu pracy społecznej. Wyniesienia Brata Alberta do chwały ołtarzy, zarówno beatyfikacji (1983 r. w Krakowie), jak i kanonizacji (12 listopada 1989 r. w Rzymie) dokonał Ojciec Święty Jan Paweł II. Relikwie Świętego znajdują się w Sanktuarium Świętego Brata Alberta Ecce Homo w Krakowie.
